Ci polscy imigranci

Polska imigracja osiągnęła apogeum w latach 20. Francja zatrudniła odważną, chętną do integracji ludność pracującą. Historia Polski i jej liczne konflikty terytorialne skłoniły Polaków do opuszczenia swojego kraju bardzo często okupowanego przez Rosjan lub Niemców. Wielu urodziło się pod obcym obywatelstwem i uczyło się w szkole w języku innym niż język ich rodziny.

Nie umiejąc mówić po francusku, bez grosza, mieli tylko odwagę, wiarę w przyszłość i chęć integracji. „Nie jesteśmy w domu, musimy być bez winy”. Zarówno strojem, jak i uczciwością chcieli udowodnić, że nie są tymi „brudnymi polakami”, jak to się czasem mówiło. Polaki na pewno, ale brudne, na pewno nie! Mogło to być motto wszystkich tych dzieci imigranckiego pochodzenia, które cierpiały z powodu rasizmu na placach zabaw lub gdzie indziej. Bo mimo wysiłków cudzoziemiec zawsze budzi lęk lub wyrzuty. Te dzieci dorosły dzisiaj, niektóre z dumą noszą swoje pochodzenie, będąc głęboko francuskimi, inne są znacznie bardziej dyskretne i chcą wtopić się w Naród. Mieli różnorodne kariery z dużymi sukcesami.
Oto niewyczerpująca lista wszystkich tych Polaków pochodzących z daleka lub urodzonych tutaj i nie zapominajmy o najbardziej pokornych, ale nie najmniej zasługujących na to, którzy zostawiając wszystko, uczynili tych Francuzów, którzy stworzyli Francję.

Moim dziadkom Josefowi i Broni Babelek.